دنیا و حُبّ علی (ع)

به نام خدا. آیه ی ۳۶ سوره ی مبارکه ی محمد، چنین آمده است : اِنّمَا الحیاتُ الدنیا لَعِبٌ و لَهوٌ  یعنی جز این نیست که زندگی دنیا بازی و سرگرمی ست. مرحوم علامه طباطبایی صاحب تفسیر المیزان در باره ی این آیه معتقد است در این آیه، ضمن بیان حقیقت زندگی دنیایی، مومنان را به آخرت ترغیب می نماید.

امام علی (ع) در حکمت ۱۱۱ نهج البلاغه در مورد عشق و دوستی و حبّ به خودش می گوید : لَو احَبَّنی جَبَلٌ لَتَهافَتَ یعنی اگر کوهی مرا دوست بدارد، در هم می ریزد.

لازم به توضیح است که دنیا در آیه بالا به معنای نعمت ها و مظاهری زیبای آن نیست بلکه دنیا یعنی غرق در بدی ها و گناه ها و ستم ها و غفلت هاست. تمام دنیا محضر خداست. دنیایی شدن یعنی قارونی و فرعونی زندگی کردن. و خود را به آن فروختن.

منظور امام علی (ع) هم این است که شیعیان او، با انتخاب راه پرهیز کاری دچار انواعی از محرومیت ها و مصائب می شوند و باید تحمل پیشه نمایند و بین دنیا زدگی و آخرت طلبی واقعی توازن ایجاد کنند.  

برچسب‌ها: دنیا