امام علی و خداشناسی

به نام خدا. سلام. بَه‌بَه، بَه‌بَه، چه سعادتی که در فرخنده‌روز غدیر، سراغ شهریار برویم با آن غزل عالی‌مضامین (منبع) که به گواهی مرحوم آیت‌الله العظمی مرعشی، به شهریار الهام شده بود. همان‌طور که می‌دانید «هما» پرنده‌ای‌ست که در ادب کهن فارسی ایران، نقش سعادت دارد. جالب این‌که غذایش هم «مغز استخوان» است نه هر گوشت و مانده‌غذا و تغذیه‌ای. و جالب‌تر این است که در پیکرتراشی‌های باستانی ایران، «هما» هم دیده می‌شود. حالا مرحوم شهریار، امام علی (ع) را نه فقط همای سعادت که همای رحمت هم توصیف می‌کند که همه‌ی آنچه دنیا به او رو کرده را برای توحید محض الهی و اخلاص در عمل، به «ماسِوا» افکنده است که مرحوم دهخدا ماسوا را «بیرون، خارج» و «آنچه سوای ذات باری تعالی است» معنی کرده است.

پیام مهم شعر شهریار از نگاه من این است: با این‌که علی (ع) فرمودند «مَنْ‏ عَرفَ‏ نَفسه‏ فَقَد عَرفَ رَبه»؛ هر کس خود را بشناسد، قطعاً خدای خود را می‌شناسد؛ اما شهریار رُک سوگند می‌خورَد که من از طریق علی، به خداشناسی رسیدم:

دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین
به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

نکته: از نظر من خداشناسی، خداپرستی و خداترسی سه ضلعِ یک ایمان آزادانه، آگاهانه، عارفانه و خالصانه است.

برچسب‌ها: ائمه

استعجال و ظهور

به نام خدا. در ادبیات دینی شیعه استعجال در اجابتِ دعا و استعجال در امر ظهور منجی (ع) ناپسند دانسته و از آن نهی شده است. این امر به عنوان شتاب و شتاب‌زدگی ناخوشایند معرفی شده است. کما این که امام صادق -علیه‌السلام- مغز متفکر مذهب شیعه فرمودند: «همانا خدا به خاطر شتاب‌زدگی بندگان، عجله نمی‌کند.»

حرم حضرت معصومه (س)

اساساً استعجال و شتاب، آفتِ انتظار است. یعنی در تب‌وتابِ و طلبِ ظهور، پیش از فرارسیدن وقت آن. به همین علت توقیت ممنوع شده است. یعنی کسی بیاید وقت ظهور منجی و موعود را مشخص و تعیین کند. در یکی از منابع خوانده بودم که از مصادیق استعجال، «قیام‌های کوری» است که صورت می‌گیرد و افرادی خیال‌اندیش گمان می‌دارند چنین قیام‌هایی باعث ظهور می‌شود. به عکسِ متفکران انجمن حجتیه که نگرش تماشاگری را توصیه می‌کردند و دست‌شستن از هر نوع حرکت و مبارزه.

اما آیا منظور از «انتظار فرج» در روایات، اختصاصاً موضوع ظهور امام زمان (ع) است و یا امیدواری به خدای متعال داشتن؟ البته این در تخصص و دانش من نیست، کار اهل فن است. همین قدر سوادم قد می‌کشد که انتظار فرج در معنای عام و ناب، «امید و رجاء» به خدا داشتن است و معنای خاصش در نزد تعدادی علمای بزرگ ( مثل صاحب کمال‌الدین، صاحب احتجاج)، در انتظار ظهور امام عصر (ع) بودن.

نکته‌ی ۱ : شاید به یک معنا استعجال به این برگردد که آدمی به تعبیر قرآن، عَجول است و دائم عجله دارد.

نکته‌ی ۲ : بشر معمولاً از وضع موجود، ناخشنود و در طلب وضع مطلوب، خشنود (=بشّاش، شادمان) است. و ظهور در نگاه انسان منتظر، تجلی‌بخش وضع مطلوب است تا آرمان‌شهرش را مشاهده کند و لذت معنوی و مینویی ببرد.

حُسن خِتام: خواستم با این نوشته‌ام در زادروز فرخنده‌ی دُخت حضرت امام موسی بن جعفر (ع) خواهر حضرت امام رئوف رضای آل محمد (ص) حضرت کریمه‌ی اهل بیت فاطمه‌ی معصومه (س) ، مَودّتِ به خاندان عصمت و طهارت را به مسئله‌ی فکری و دینی، فرَج و ظهور پیوند بزنم. شاید بی‌حکمت نبوده است که در ۷ کلیومتری حرمش، مسجدی بنا شده در ضلع شرقی روستای جمکران، که کم‌کم یک نماد و محل جماعت و شُکوه و شِکوه گردیده است. امید است به افراط و تفریط کشانده نشود و در طبیعتِ خود پیش روَد. مهدویت که بی‌تردید ناجی و قدرت‌بخش مکتب است و یکی از دو بالِ بالندگی ماست ، اگر به خطا و خط و خطوط غلط کشیده شود، سرمایه‌ی معنوی و آینده‌ی شیعه هدر می‌رود. و این گناهی‌ست که شاید مرتکبین آن، بخشیده هم نشوند. السلام علیک یا صاحب عصر و زمان.

برچسب‌ها: منجی, عترت, ائمه

حسین (ع) مولود قرآن

به نام خدا.

بین‌الحرمین کربلا

مولود قرآن: مگر قرآن کتاب انسان‌سازی نیست؟ همه مصدّق این هستیم که هدف قرآن ساختن انسان است. و حسین (ع) یکی از اسوه‌ها و مصادیق قرآن است. او مولود قرآن است. چون آنچه کرد، برگرفته از روح قرآن بود. و نیز حسین (ع) رَبیب علی (ع) است. یعنی دامن‌پرورده‌ی او. پس حسین فرزند نهج البلاغه نیز هست. و آری حسین که آموزگار سیاست و مثَل خداست، در اوج همه، خود نیز، یک "نهج قرآن "برای همه‌ی ماست. به همین دلیل روایت است که ائمه (علیهم السلام) عِدل یعنی هم‌وزن و برابر قرآن‌اند.

برچسب‌ها: ائمه