به نام خدا. در آیه‌ی ۱۰۵ سوره‌ی مائده (سفره‌ی آسمانی) خدای رحمان برای مومنانش راهبردی (استراتژی) مهم تعبیه می کند که اگر به آن عمل شو دبسیاری ازبی قراری های آدمی منتفی می شود : یا ایهاالذین امنوا علیکم انفسکم لایضرکم من ضل اذا اهتدیتم یعنی ای کسانی که ایمان آورده اید، مراقب خودتان باشید. هر گاه شما هدایت یافته باشید، کسانی که گمراه شده اند به شما زیانی نمی رسانند.

طبق این راهبرد الهی مؤمنان کاری تمام شدنی ندارند. این مراقبت هم شیوه‌هایی دارد و هم آثار و برکاتی. تاکیدم در این نوشته این است که بدانیم پس از ایمان آوردن، کار مومنان در آئین اسلام مراقبت و مواظبت و حفاظت از خود است.

چگونه است سازمان‌های جاسوسی، دست به حفاظت از اطلاعات و امکانات حوزه مربوط می زنند، آدمی نیز مأمور حراست از ارزشهای وجودی خود است که خود بیش و پیش از هر کس از آن با خبر است. این مراقبت آدمی هم جسمانی است و  هم روحانی و معنوی. که آسیبها را از او دور می سازد. به قول مرحوم علامه طباطبایی، ۲۵ ادب لازم است تا انسان معنوی شویم.

اولین حکمت در نهج البلاغه از میان ۴۸۰ حکمت یا کلمات قصار (کوتاه) انسان را به اوج تفکر و فطانت(یعنی زیرکی دانایی هوشیاری) می رساند. دقت کنید علی (ع) می فرماید : در روزگاران آشوب و فتنه، چونان شتر دو ساله! باش ،که نه پشتی و نیرویی دارد که سواری دهد! و نه پستانی دارد تا او را بدوشند.

این رهنمود علی (ع) در راستای همان راهبردی ست که خدای رحمان در آیه بالا پیش روی مومنان گذاشته است. این حکمت مولا علی (ع) نیازی به تفسیر ندارد. فقط گفته باشم که ای اهل خرد و دین ورزی، بدان که علی از توخ واسته است فردی فَطّان باشی تا نه سوارت شوند. نه دوشیده شوی. همین. باری، برای عاقل یک اشاره کافی ست. همان طوری که کنایه از تصریح، روشن تر و رساتر است.